Tek başımayım bu hayatta. Tek.
Bu sene öğrendim bunu, özellikle şu son aylarda. Kötü hissettiğim zamanlarda, mutsuz olduğumda sanırım katlanılmaz biri oluyorum ki kimse tahammül edemiyor. Arkadaşlarım, ailem, sevdiğim insan. Kesinlikle bunu hissettim. Yalnızdım.
Ben iyiyken ya da herhangi birinin bana ihtiyacı varken çok iyi; ama ben kötü olduğumda ya da benim birine ihtiyacım olduğunda kimse kalmıyor. Ben de buna göre davranmaya karar verdim. Çünkü durum böyle olsa da zaten kötü ve mutsuz olduğum bu zamanlarda o kişiler de tamamen giderse kendime gelmem mümkün olmaz. Yok olurum muhtemelen. Ben de olmadığım gibi davranma kararı aldım. Aslında bazen bu daha iyi bile geliyor; ama çok kötü olduğum zamanlarda zorlanıyorum. Neyse ki yakın çevremle yüz yüze görüşemiyorum ve beni görmemeleri işi kolaylaştırıyor.
Herhangi bir şeyin iyi olacağına dair inancım kalmadı. Sadece bekliyorum; ama neyi beklediğimi de bilmiyorum. Zaman geçsin ve bitsin diye bekliyorum. Bir şey umut edemiyorum. Uyanık olduğum zamanlara tahammül etmekte güçlük çekiyorum. Sadece 2020 bu kadar zor olmasın istiyorum. Bu kadar.
ya baksana, kendini hiç kimseye ihtiyacın olmadığı şekilde düşünsene, yok da zaten, yani bu gücü kendinde bul yani var ki zaten. herkesin sana ihtiyacı olsun ama senin kimseye olmasın. gerçekten de olmasın yaa. kimse bir yere gitmez. hey bekleme ki bişi. umut da etme. yaşa işte. heey ya bi terapiste gitsene sen. bi de neden her şey olumsuz gidiyo sende. okul, iş durumları nasıl. neler yapıyon. genel ülkenin durumundan da olabilir. çok yüklendin zaten sen hep kendine. bi annatsana neler dabıyon sen.
YanıtlaSilHiç konuyu açmak istemiyorum da şimdi genel durum etkiliyor tabii. İnsanda umut namına bir şey kalmıyor. :) Bazen olumsuzluklar üst üste gelince patlıyorum böyle.
Silher şeye rağmen 2020 den de sağ çıkmak gerekiyor :)
YanıtlaSilEvet öyle. Mümkün olursa eğer :)
Sil