Efsun

Parkta yürüyordum ve bir kadın gördüm. Çantasından bir defter düşürdü. Gidip aldım. Arkasından seslendim; fakat kulakları ağır işitiyor galiba, duymadı... Merakıma yenik düştüm. Açtım bir sayfasını ve okumaya başladım.

29 Mayıs Perşembe

Aynanın karşısına geçmiş kendime bakıyordum. Artık son kontrolleri  yapmalıydım. Saçlar... tamam. Makyaj... tamam. Kıyafet... tamam... Yine de hazır hissetmiyordum. Eksiktim sanki.

Her gün farklı bir karakterim. Dün bir şofördüm, belki yarın bir bakıcı olacaktım... Malum hayatın neler getireceği belli olmaz. Bazen gerçekten kim olduğumu bilemiyorum. Kafam karışıyor. Ama bugün kim olduğumu biliyorum. Ben Efsun.

Son kez baktım aynaya . Kızıl saçlarım yüzümü iyice kapatmıştı. Saçlarımı topladım. 35 yaşında olmama rağmen daha yaşlı görünüyordum. Yorgun hissediyordum. Gözlüğümü taktım ve dışarı çıktım. Güneşli bir gündü... Buna rağmen neşeli hissedemiyordum. Eskiden ne zaman güneş açsa içimde hissederdim enerjisini. Pastaneye uğradım ve simit aldım. Saat 7 bile olmamıştı, uzun bir gün vardı önümde. Ofis binasına girmek üzereydim ki birden gözlerim karardı.

 Kendime geldiğimde sandalyeme oturmuş halde buldum kendimi. Bazen hayattan tamamen koptuğumu hissediyorum. O arada hiçbir şey yaşamıyorum sanki. Kendim için endişeleniyorum; fakat şimdi bunu düşünecek zamanım yok.  Öğlen olacak toplantı için dosyaları düzenlemem gerekiyordu. Patronum 1 saat içinde gelecekti. Yine acele etmem gerekiyordu ve ben bu durumdan nefret ediyordum. Telefon çaldı...

-Konan Emlak Merkezi, ben Efsun. Nasıl yardımcı olabilirim?

-Şirketteki mali hesaplarınızda hatalar var. Patronunuzla görüşebilir miyim?

-Kendisi 1 saat sonra gelecek. Ben numaranızı ona iletirim.

-Teşekkürler.

Ben mali işlerden anlamazdım. Zaten bu konu beni ilgilendirmiyordu. Evrak işlerini halleden, arada gelen telefonlara bakan bir çalışandım sadece ben. Saate baktım. 9'du. Kendime kahve almaya gittim. Geri geldiğimde saat 10 olmuştu. Neler oluyordu böyle. Gideli 5 dakika anca olmuştur. Zaman nasıl bu kadar hızlı geçebildi?.. Beynimin bana oyun oynadığını düşündüm. Bir gün bu durum beni çıldırtacak.

Patronum gelince hemen odasına gittim ve yaptığım telefon görüşmesinden bahsettim. Adam çok endişeli görünüyordu. Benden kendisine su getirmemi istedi. Ben odadan çıkar çıkmaz gözlerim karardı.

Yarın kim olacağımı hatırlamıyorum. Eğlenmek istiyorum. Dolu dolu yaşamak istiyorum anlarımı. Bugünkü gibi olmamalı. Bu şekilde bitince eksiliyorum her geçen gün.

Okuduklarım tuhaf gelmişti. Anlayamamıştım. Hem bugün 29 Mayıs evet; ama günlerden Perşembe değil ki. Bu kadının günlüğü müydü bu? Ama hiç burada yazdığı gibi biri değildi arkasından koştuğum bu kadın... Sonunda yetiştim ve durdurdum. Elimde defterini görünce şaşırdı, öfkelendi. Yaşlı bir kadın.. Sayıklayıp duruyordu. Sahne perdesi kapandığında hayatının karardığından bahsediyordu. Perde kapandığı zaman ruhunun öldüğünden bahsediyordu. Gençken her gün farklı biri olduğundan bahsediyordu. Adını sordum... Onu bile hatırlamıyordu. Tarihi sordum... 1997'de olduğumuzu söyledi. Büyük ihtimalle gençken tiyatro oyuncusu olan bu kadın 29 Mayıs 1997'de sahne aldığı bir oyunu yazmıştı defterine. Etrafına bakıyordu. Yolunu kaybetmiş gibiydi. Sonra birden heyecanlandı. Karşıdan bir adam geliyordu telaş içinde. Galiba eşiydi. Yine evden kaçıp gittiği için kadına kızdı. Adam kolundan tutup onu eve doğru götürürken kadın arkasına dönüp elimdeki deftere baktı. O gün... 29 Mayıs 2015'te o defterle birlikte birçok benliğini bende bıraktı kadın. Her gün okuduğum o benlikler bende yeni bir ben yarattı.